متن نامه اپیکور به شاگردش:

“ما معتقدیم غایت، لذت است، مقصود ما، برخلاف گمان جاهلان و مخالفان و بی‌خردان، نه لذت‌ بی‌بند و بارها و امیال نفسانی، بلکه رهایی از درد جسمانی و رنج روح است.
زیرا نه باده‌گساری مداوم و عیاشی‌ها، نه ارضای شهوات، نه لذت از ماهی و تجملات دیگر سفره‌های توانگران، بلکه هشیار اندیشیدن، کاوش کردن رانه‌ها و انگیزه‌های ما در تمام انتخاب‌ها و خودداری‌ها، و نفی باورهای پوچی است که بیشترین رنج‌های روحی را موجب می‌شود.

از میان تمام‌ این‌ها، اولین و بزرگ‌ترین خیر احتیاط(prudence) است. وانگهی احتیاط حتی از فلسفه ارزشمندتر است: زیرا فضایل دیگر همگی از احتیاط متولد می‌شوند، با احتیاط می‌آموزیم نمی‌توان لذت‌بخش زندگی کرد، بدون آنکه محتاط و زیبا و عادلانه زیست، و نه می‌توان با احتیاط، زیبا و عادلانه زیست، مگر آنکه لذت‌بخش زندگی کرد. زیرا ذات فضایل با زندگی لذت‌بخش گره خورده است، و زندگی لذت‌بخش از آن‌ها جدا نیست.

بنابر این، به گمان تو چه کسی می‌تواند بهتر از انسانی باشد که اندیشه‌هایی محترمانه درباره خدایان دارد، و در تمام لحظات از مرگ نمی‌هراسد؟ و غایتی را کشف می‌کند که طبیعت [برای زندگی] مقرر کرده؟ اوست که می‌فهمد رسیدن به حد چیزهای خوب آسان است، در حالی که زمان طی شدن ناگواری‌ها کوتاه یا رنج آن‌ها اندک است؛ او به [سرنوشت] می‌خندد، چیزی که عده‌ای گویند معشوقه همگان است. او معتقد است از میان رویدادها که بعضی به تصادف رخ می‌دهند، قدرت غایی، در دستان خود ماست.”